تحریم،دریچه ای به سوی تمدن نوین

نمیدانم با خواندن عنوان چه حسی به شما منتقل شده است ، اما این مطلب صرفا اظهار دغدغه ایست که از اطلاعات نسبی ناشی شده است .

بنابراین هر گونه نقدی را وارد میدانم و پذیرای نظرات تکمیلی، تصحیحیتان هستم.

هنوز جنبه ی حقوقی ای برای تحریم ها علیه ایران بعد از انقلاب وجود نداشت که آمریکا تحریم های ظالمانه خود را (بلوکه کردن اموال و...)علیه ایران شروع کرد.

با اشغال سفارت آمریکا یا لانه جاسوسی توسط دانشجویان پیرو خط امام  در سال 58 ( بیشتر در مورد لانه جاسوسی در ادامه مطلب بخوانید)،اولین

 بهانه حقوقی دست آمریکا افتاد تا علاوه بر تشدید تحریم ها و دزدی ها ، سایر کشور هارا مجبور به تحریم و تحدید روابط با ایران کند.

بحث در مورد تاریخچه ی تحریم ها در سایت های معتبر یافت می شود که بسیار روشنگر و بصیرت افزاست.

تا همین لحظه که این مطلب نوشته میشود مدارکی هست که ثابت میکند تحریم های جدید علیه ایران در حال بررسی است و اعمال خواهد شد(به آخرین تحریم های اعلان شده در خبرگزاری ها مراجعه کنید)

اما با اندکی تامل مشخص میشود که در طول این 37 سال پس از انقلاب آمریکا هرگز دلیل واحدی را برای اعمال تحریم ها علیه ایران اقامه نکرده (دلایلی چون حقوق بشر ، حمایت از تروریسم (حزب الله و سوریه و ...))که این خود حاکی از یک روح فکری حاکم بر اعمال تحریم هاست که جای بحث آن اینجا نیست.

پیشرفت هسته ای ایران به عنوان یکی از مظاهر اقتدار در امروز جهان تنها یکی از هزاران نقاط قوتی است که در ملت ایران بوجود آمد و نمیتوان تاثیر شگرف تحریم ها را در این موارد نادیده گرفت.(نرم افزار های بومی تولید شده ، کارخانه های تولید قطعات یدک لوکوموتیو های تحریم شده ، کشتی ها ، خودروسازی و ...)

همچنین مسائل و مشکلات زیادی در بخش های مختلف وجود داشته که تحریم ها نقش سرعت دهنده در رفع آن ها را داشته (سامانه نقل و انتقال پول بین بانک ها داخلی).

از آن طرف مشاهده میشود که بعد از قطع نامه های شورای امنیت و با زمزمه های پایان دولت دهم،نگاه معضل و مشکل گونه به تحریم ها کم کم به صورت یک فرهنگ عمومی در جامعه در می آید طوری که بعضی سوء مدیریت ها ، کم کاری ها و بی برنامگی های خود را پشت غول تحریم مخفی کرده و میکنند.

در نظر ، عده ای از صاحبنظران تحریم ها را مشکل حادی نمیبینند و اعلام میکنند که رفع کلیه مشکل ها با نگاه به داخل کشور و تلاش و باور به وعده های الهی قابل حل است.

در عمل اما عده ای تمام تلاش خود را برای برداشته شدن تحریم ها میکنند و حاضرند از امتیازاتی که به برکت همین تحریم ها به دست آمده بدهند تا تحریم ها برداشته شود.

اما اگر کمی از میدان فاصله بگیریم و از کمی دورتر نگاه کنیم متوجه میشویم که از ابتدا ملت ایران مسیر اقتدار وعزت و ایجاد یک تمدن نوین 

برخاسته از اسلام و در نهایت زمینه سازی حکومت عدل جهانی را انتخاب نموده بود.

تحریم هایی طبیعی از طرف زورگویان و مستکبران این عالم برای مانع تراشی در این مسیر ، مشکلات کشور و ضعف های صنعت و اقتصاد را روشن

 میکرد . در ضمن با بوجود آمدن روحیه ی ایمانی در ملت یک همت عمومی برای حل مشکلات به دست خودمان و تولید داخلی شکل میداد و 

همچنین امکان رسیدن به مرز های دانش و فناوری و جهت دادن به فناوری با مفاهیم توحیدی (برای درک کمی بیشتر از فناوری توحیدی ، تقسیم 

بندی هویت،مفهوم،قالب را جستجو کنید.) در سطح جهان و صادرات این فناوری ها به جهان و به تبع آن،صادرات مفاهیم توحیدی فراهم میشد.

بنابراین با ادامه مسیر اعمال هرچه بیشتر تحریم ها ، تمدن خالی ازمفهوم غربی با مفاهیم عالی و پاسخگوی نیاز های بشر اسلام ناب ، مواجه 

میشد و مسلما محکوم به نابودی بود.

از این طرف اما با بازشدن دریچه های ورود کالابه داخل کشور و باز بودن در معادن و منابعی همچون نفت در داخل کشور نه تنها ملت ، زحمتی را 

برای صادر کردن کالا وخدمت به کشور های جهان به خود نمیدهد بلکه تولید داخلی اش نیز مورد تهدید واقع میگردد.

امیدوارم مطلب خوب بیان شده باشد و نتیجه ای در پایان می آورم:

ما ملت ایران باید به تحریم ها  به عنوان یک فرصت جدی برای رسیدن به عزت و اقتدار و استقلال نگاه کنیم و این به نظر از سنت ها و وعده های 

الهی ایست که با کمی تحمل سختی ، جهان را ازسایه ی ظلم و استکبار پاک کرده و تشنه ی عدالت محض و متوجه نیاز های اساسی اش 

خواهیم کرد.

دیدار آشنا

ساعت 8 صبح دم در مترو امام علی (ع) ، بچه هایی که منتظرم بودند از پله های مترو آمدند بالا .
چند دقیقه ای منتظر یکی از دوستان که پشت تلفن خودش رو با عجله نشان می داد بودیم که یکی از بچه های قدیم دانشگاه رو از دور دیدم رفتم جلو
"سلام علی آقا چه خبر ؟"
 گفت : "سلام ، هیچی ، کارت برا ما چاپ نشده میگن وایستین لحظه آخر اگه کارت اضافه اومد میفرستیمتون تو ."
یه کارت از بچه های کنسلی داشتیم هماهنگ کردیم همه با هم رفتیم تو و از ورودی اول رد شدیم .
کارتامون درب سوم پانچ شدند . نگهبان مارو که دید سلام علیک گرمی کرد و گفت : " یادش به خیر ما هم مثل شما دانشجو بودیم ." خندیدیم و رفتیم . درب آخر رو رد کردیم یه پذیرایی ساده دم در آماده بود یه کم بعد وارد صحن بیت شدیم . فضایی ساده و با صفا.
ردیف جلو 2 ردیف مونده به نرده ها نشستیم ساعت تقریبا 9:00 شده بود . با بچه ها میگفتیم و میخندیدم . با چند تا از بچه ها چهار ، پنج نفری تصمیم گرفتیم کف دست هامون شعار بنویسیم نوشتیم : "در جبهه علم در جهادیم ...".
از گوشه و کنار صدای شعار خانم ها و آقایان می آمد گه گاهی شعار ها ی ترکیبی دو طرفه هم داده میشد : "خونی که دررگ ماست هدیه به رهبر ماست ... " ، " در عرصه ی جهادی ما همچو مصطفاییم " ، " مرگ بر آمریکا " ، "مرگ بر اسرائیل"
 در همین اثنا قبل از شروع راجع به نظم جلسه تذکر داده شد .
بعد از چند دقیقه ناگهان منتظَر آمد .
همه از جاهاشون به سرعت بلند شدند و آمدند جلو" صل علی محمد بوی خمینی آمد.." ، " ای رهبر آزاده آماده ایم آماده " ، "ای پسر فاطمه تسلیت، تسلیت " (درگذشت آیت الله مهدوی کنی) و...
با تلاوت قرآن مجید سکوت زیبایی حکمفرما شد . موقع نشستن دیدم فقط جا برا ایستادن هست به زور و با معذرت خواهی یه جای کوچک نشستم.
قاری پس از تلاوت جلو رفت و نزد آقا عرض ادبی کرد و چفیه آقا رو هم گرفت .
معاون علمی و فناوری ریاست جمهوری دکتر ستاری ایستاده شروع به صحبت کرد ، رو به  حضرت آقا و گاهی رو به جمعیت .
آقا از ایشون تشکر کردند و حرف های دکتر ستاری رو تایید کردند بعد هم دل ما دانشجو ها رو مثل همیشه اول سخنرانیشون فتح کردند.
بیانات این دیدار خیلی زود گذشت نمیدونم شاید به خاطر این بود که این اولین بارم بوده .
ساعت دیگه 11:20 دقیقه شده بود .موقع خداحافظی مثل زمان ورود سرباز ها ونگهبان ها نشاط خاصی داشتند .
چند دقیقه منتظر تحویل وسایل شدیم بعد نماز ظهر و عصر رو در مسجدی در خیابان جمهوری خواندیم .
بعدش  با بچه ها خداحافظی کردم و راهی خونه شدم توی راه قلم و کاغذ در آوردم و مشول نوشتن و یادآوری نکات آقا شدم .

 منـم که دیـده بـه دیدار دوست کردم  باز     چه شکر که گویمت  ای کار ساز بنده نواز